De reis

Na iedereen beloofd te hebben dat ik een blog bij zou houden ben ik alweer een maand hier, en heb ik dat nog steeds niet gedaan. Het werd dus tijd. Ik schrijf dit in de mangroven (moerasbossen) terwijl de regen op me neergiet en de leguaan die ik observeer in een holle boom zit. Genoeg reden om een blog te schrijven dus!(met dank aan wick die mij een heel praktisch waterdicht notitieblok heeft gegeven, wat goed van pas komt). maarja hierbij het verhaal van de reis.

Om 4 uur 's ochtends zijn we aangereden om het vliegtuig in düsseldorf om 9 uur te hebben, gecarpoold met Thijmen, omdat dat goed is voor het milieu natuurlijk. Ik had nog nooit gevlogen dus een beetje spannend was het wel, maar ik blijf er altijd wel nuchter onder. Na afscheid te hebben genomen en gecontroleerd te zijn zaten we eindelijk in het vliegtuig. Het vliegtuig was best groot, het eten net te pruimen. Aangekomen in miami moeten we 10 keer vragen waar we heen moeten want we we moesten onze koffers ophalen en weer inleveren, dat ging om een of andere reden niet automatisch. aangezien we toch 5 uur moesten wachten hebben we in Miami lekker gezond op een stukje gras wat we vonden tussen 2 bijna niet gebruikte wegen in, we werden verassend genoeg niet weggestuurd. Het volgende vliegtuig vertrok naar San Pedro Sula, dit duurde 2 uur en we kwamen om dezelfde tijd aan als dat we vertrokken, vanwege het tijdsverschil. In San Pedro aangekomen werden we opgehaald door iemand van het hostel. Hij had een oud busje en het zag er niet echt uit. Dit was vrij normaal daar kwamen we snel genoeg achter. San Pedro staat bekend als een gevaarlijke stad, niet alleen bendes enzo maar ook het verkeer. Geen snelheidslimiet op de weg maar irritante drempels waar je heel langzaam overheen moet. Althans, de meeste mensen, sommige vliegen er gewoon overheen. Toeteren is de manier om je te laten horen op de weg, en iedereen toetert dus de hele tijd. Het hostel was best goed en we zijn nog naar een winkelcentrum in de buurt geweest om wat cultuur te snuiven. Er op na dat ze met shotguns bewapende bewaking voor een simpele supermarkt hebben staan, was er niet veel speciaals te zien. Een bus bracht ons met een 3 uur durende rit naar La Ceiba, een havenstad. Met een taxi pakte we de boot die we nog maar net hadden gehaald voordat hij ging. De boot naar utila is klein en laag. De zee was best ruw en het hele ding ging flink op en neer. Minstens 3 mensen moesten overgeven en ik was ook flink misselijk. Later hoorden we dat die boot berucht is om mensen misselijk te maken. Op Utila aangekomen stonden Steve, Andrea en Jon ons op te wachten, en na een flinke heuvel op te hebben gelopen kwamen we uit bij ons verblijf, waarschijnlijk de beste plek op het eiland om te verblijven, de botanische tuin. Deze tuin staat helemaal vol met fruitbomen, een stukje door de tuin lopen bracht ons bij het huisje, wat best mooi is. Er zit een open keuken bij, die heel mooi is maar niet echt praktisch vanwege alle insecten. Onze kamer heeft twee bedden, wat ruimte voor de koffers en een televisie. Na 2 volle dagen reizen waren we uiteindelijk op onze bestemming.

Dat was het voor vandaag, ik wil er een gewoonte van maken om er in ieder geval een van deze elke week te schrijven. Volgende week ga ik het hebben over mijn avonturen hier op het eiland.

De groeten aan iedereen!

Martijn